IT-SELF Małgorzata Osipczuk, www.it-self.pl, www.terapia-par-wroclaw.com

Portal Pomocy Psychologicznej

E-book
Psychoterapia po ludzku

Stowarzyszenie INTRO

E-book
E-pomoc
Psychologiczna pomoc w Internecie
teoria i praktyka

Stowarzyszenie INTRO

Programy pomocy

Artykuły

Środa 24 kwietnia 2024

Droga do trzeźwości kobiet - alkoholiczek. Część 1. Ja - alkoholiczka...? Nigdy w życiu!

Źródło: www.psychotekst.pl

Trzeźwienie to droga często wybierana przez kobiety bardzo późno, przy zaawansowanym problemie alkoholowym. Dlaczego?

Przede wszystkim opiera się to na ogromnym, przytłaczającym WSTYDZIE.

W polskim społeczeństwie ciągle pokutuje stereotyp alkoholika: bezdomny, brudny starszy mężczyzna z butelką denaturatu pod pachą, bełkoczący coś pod nosem. Z takim obrazem trudno jest zidentyfikować się pijącemu mężczyźnie. A co dopiero kobiecie, która codziennie rano, robiąc perfekcyjny makijaż, wypija mocnego drinka, po czym perfumuje się, je miętówkę i idzie do pracy...?

Męski alkoholizm jest bardziej "spektakularny" - pijany mężczyzna pobije się z kimś, rozbije samochód jeżdżąc brawurowo, zrobi awanturę w domu, zaśnie na ławce, spadnie z krzesła na przyjęciu itp. Oczywiście nie jest to absolutną regułą i nie każdy pijany mężczyzna tak postępuje. Niemniej jednak panom zdarza się to nieporównywalnie częściej niż paniom.

Kobiety piją inaczej - spokojnie, w domu, same, "do lustra". Zapijają rozczarowania, depresję, problemy małżeńskie.

Sporo pijących kobiet jest niemalże stale na "lekkim rauszu" - przy czym pojęcie "lekki" ma tu ogromnie wiele znaczeń: od 100 do 600 gramów wódki. Jest to niekończący się ciąg, w trakcie którego kobieta stara się utrzymywać "pion" - traci go zwykle dopiero wieczorem, kiedy dopija się i zasypia.

Ale ponieważ kładzie się ostatnia, po posprzątaniu, ugotowaniu, praniu i odrabianiu lekcji z dziećmi, to rzadko kiedy domownicy widzą, że zmęczenie żony czy matki rośnie "procentowo" wieczorem. Rano wypija niewielką porcję, klina - aby wystarczył do południa, kiedy dzieci pójdą do szkoły i będzie sama w domu. Wtedy nikt jej w piciu nie przeszkodzi.

Często picie zaczyna się wtedy, gdy w życiu kobiety pojawia się poczucie pustki lub zmiana ról życiowych. Kiedy dzieci idą do przedszkola, mąż wyjeżdża za granicę na kontrakt lub pracuje tyle, ze prawie wcale nie ma go w domu, gdy kobieta dużo pracuje i robi karierę kosztem innych swoich potrzeb, gdy czuje się samotna (często nawet mimo licznej rodziny), gdy prowadzi dom i nie pracuje zawodowo i widzi, że nie tak to sobie wyobrażała...Wtedy zaczyna się poszukiwanie czegoś, co mogłoby to poczucie pustki i frustracji zapełnić. Choć trochę je złagodzić. W krótkim czasie okazuje się, że wypite codziennie kilka drinków pomaga się odprężyć po męczącym dniu. Zapomnieć na chwilę o niespełnionych marzeniach. Ta fałszywa "chwila dla siebie" szybko zaczyna wciągać kobietę w pogłębiające się uzależnienie.

Kolejną grupą kobiet pijących coraz więcej są "młode wilczyce" - na stanowiskach, świetnie ubrane, robiące karierę. Mają wszystko oprócz jednego: bliskich, ciepłych relacji z innymi ludźmi. Jest konkurencja, walka o swoje, adrenalina. Brakuje ciepła i minimalnego poczucia bezpieczeństwa. Więc pojawia się picie. Ma ono zagłuszyć smutek i wypełnić pustkę uczuciową.

Organizm kobiety krótko wytrzymuje takie picie. Kobieta upija się szybciej niż mężczyzna i szybciej też uzależnia się (czy kobieta ryzykuje). Dłużej stara się swoje picie kontrolować, ukrywać je na wszelkie sposoby. Wlewa alkohol do butelek po innych napojach, po lekarstwach. Często trzyma alkohol w kuchni - bo tam ona rządzi i wie, gdzie ukryć butelkę, aby nikt jej nie znalazł. To jednak nie pomaga, destrukcja jest zbyt silna i szybko odczuwalna. Włączają się usprawiedliwienia:

jestem czysta i dobrze ubrana, dzieci chodzą do szkoły i mają co jeść - jaka ze mnie alkoholiczka?
przecież nie upijam się - piję tylko "na humor". Wieczorem jestem zmęczona i po prostu idę spać.
piję tylko dobre alkohole, nie denaturat. nie zawalam pracy.
piję za swoje i nikomu to nie przeszkadza, bo nikt tego nie widzi
może szybciej się upijam, ale mniej wypijam - nie piję przecież wcale tak dużo
nawet jak trochę wypiję, to spokojnie idę spać we własnym łóżku - no to jaki to problem?
tyle zarabiam, haruję więcej niż koledzy, no to przecież też należy mi się jakaś nagroda po pracy - naleję sobie drinka.

Kobieta robi, co może, żeby nie przyznać się do uzależnienia. Strasznie boi się opinii otoczenia. Ciągle aktualny jest u nas stereotyp "pijany mężczyzna to normalka, ale pijana kobieta - o, to meliniara albo puszczalska, a najpewniej jedno i drugie". Pijące kobiety świetnie go znają. Każdy kolejny kieliszek rodzi więc coraz potężniejsze poczucie winy. A poczucie winy kobieta zagłusza kolejnym kieliszkiem...błędne koło nie ma końca. A pijąca matka...? To już w ogóle lepiej nie mówić. I tak lęk napędza dalsze picie.

Na szczęście coraz więcej kobiet mówi publicznie o swojej walce z uzależnieniem. Są to także osoby znane: aktorki, pisarki, dziennikarki. Leczą się, odstawiły alkohol i mówiąc o tym łamią tabu, jakie otacza kobiece picie.

Te wszystkie czynniki składają się na to, że kobiecie bardzo trudno jest sięgnąć po pomoc w sprawie uzależnienia.

Przytłaczający wstyd, że nie wykazała się jako matka, że nie potrafi poradzić sobie ze swoim problemem sama...to powoduje, że często kobieta przychodzi po pomoc w bardzo trudnym momencie swojego życia. Kiedy rozpadła się rodzina i sąd zabiera dzieci a ona dostaje nakaz leczenia. Kiedy straciła pracę lub zaistniała taka groźba, bo kierownictwo dłużej nie chce przymykać oczu na problem. Kiedy robiła pod wpływem alkoholu rzeczy nie mieszczące się w jej kodeksie moralnym i wie, że to się powtórzy, jeśli znów po alkohol sięgnie. Kiedy problemy zdrowotne zagrażają jej życiu i nie da się już dłużej udawać, że "wszystko w porządku".

Wtedy pada decyzja o wizycie u specjalisty. Jest to bardzo ważny krok na drodze ku trzeźwości. Kobietom trudniej niż mężczyznom jest trzeźwieć w oparciu jedynie o decyzję.